Czternasty w karierze album Weezer
Weezer powstał w 1992 roku z inicjatywy wokalisty i gitarzysty Riversa Cuomo. Założył go wraz ze współlokatorami, perkusistą Partickiem Wilsonem i basistą Mattem Sharpem. Niedługo później do składu dołączył gitarzysta Brian Bell. Panowie bardzo szybko zaczęli grać w klubach Los Angeles i trochę ponad rok po powstaniu podpisali kontrakt z Geffen Records. Debiutancki album bez tytułu, zwany przez fanów Blue Album, wraz z hitami takimi jak Say It Ain’t So, Buddy Holly czy Undone (The Sweater Song) stał się katapultą do sławy. Na swoim koncie panowie mają trzynaśnie płyt. Dyskografię dotąd zamykał chłodno przyjęty przez krytyków Black Album.
Weezer to interesujący przypadek zespołu wydającego płyty świetne lub okropne. Po zawieszeniu tras i przesunięciu w czasie premiery najnowszego albumu, panowie postanowili więc nagrać coś innego.
Wydawałoby się, że Rivers i spółka nie stworzą już raczej nigdy niczego co mogłoby ponownie przykuć na nich naszą uwagę. Po genialnym debiucie i kilku późniejszych przebłyskach generalnie popadli w typowy rockowy marazm. Nikt nie mógł się spodziewać, że powrócą z czymś tak świeżym i genialnym.
Dostajemy natomiast kawał dobrego, dojrzałego brzmienia. Gitara elektryczna, która była przecież podstawą ich grania oddała pole smyczkom, jednocześnie będąc gdzieś w podorędziu. Dzięki temu zabiegowi udało im odświeżyć własny styl, jednocześnie nie tracąc podstaw na których się od zawsze opierali. Tak, to dalej brzmi jak Weezer, tylko… tylko jakiś może dojrzalszy?
Tracklista:
1. All My Favorite Songs
2. Aloo Gobi
3. Grapes Of Wrath
4. Numbers
5. Playing My Piano
6. Mirror Image
7. Screens
8. Bird With A Broken Wing
9. Dead Roses
10. Everything Happens For A Reason
11. Here Comes The Rain
12. La Brea Tar Pits
Żródło: „kulturalnemedia.pl”, „@sztuka.powszechna”