29 maja konczy 71 lat. Pozostaje artysta, dla którego muzyka jest najwazniejsza, nigdy nie interesowal go rockandrollowy cyrk. Nazywa sie Gary Brooker i zawsze, jako lider, bedzie kojarzony z zespolem Procol Harum.
Dla wielu ludzi Procol Harum to wlasciwie A Whiter Shade Of Pale. Tak sie sklada, ze to zdecydowanie wiecej, na poczatek jednak slów kilka o tym mega hicie „lata milosci”. Tytul utworu tlumaczono na jezyk polski jako Bielszy odcien bladosci i zgrabniej, choc mniej doslownie, jako Bielszy odcien bieli. Kompozycja byla efektem fascynacji muzyka klasyczna lidera zespolu. Partia organów zostala w niej oparta na jednym z tematów kantaty Vernigte Ruh’ beliebte Seelenlust Jana Sebastiana Bacha. Linie basu wzieto z wiodacego motywu Arii na strunie G z III Suity orkiestrowej – kolejnego dziela slynnego niemieckiego kompozytora. O brzmieniu, które zostalo zaproponowane w tej urzekajacej kompozycji, Brooker tak mówil: Keith Reid, Guy Stevens i ja wymyslilismy, jakiego rodzaju zespolem ma byc Procol Harum. Gitary basowej i perkusji wyrzucic sie nie dalo. Ja i tak mialem grac na fortepianie. Do tego potrzebowalismy organów Hammonda, aby nadac brzmieniu grupy rozmachu, którego dotad brakowalo. No, i jeszcze bluesowej gitary, która tworzylaby tlo.
Punktem wyjscia dla kompozycji byl poetycki, troche surrealistyczny tekst Keitha Reida: Unosil nas rytm fandango/ Parkiet krazyl razem z nami / Czulem w glowie kolysanie morza / Tanczcie dalej, domagal sie tlum. Kompozycja, zaraz po ukazaniu sie na debiutanckim singlu zespolu, byla intensywnie lansowana prze pirackie Radio Londyn. Dzieki temu, juz w drugim tygodniu (po wydaniu) w maju 1967 roku dotarla do pierwszego miejsca brytyjskiej lisy przebojów. Pozostawala na liscie przez pietnascie tygodni – stajac sie jednoczesnie jednym z najwiekszych przebojów roku i swoistym symbolem „lata milosci”. Singel z A Whiter Shade Of Pale zostal sprzedany w ilosci 6 milionów egzemplarzy.
Kiedy doszlo do nagrania A Whiter Shade Of Pale, Brooker, mimo mlodego wieku, mial juz za soba lata wystepów. Jego przygoda z muzyka rozpoczela sie jeszcze w 1959 roku, kiedy na konkursie dla szkolnych zespolów muzycznych (jako czternastolatek grajacy na fortepianie) spotkal sie z gitarzysta Robinem Trowerem i basista Chrisem Coppingiem. Dwa lata po spotkaniu zespól, przybrawszy nazwe The Paramounts, stanowil juz – jak na amatorska kapele nastolatków – calkiem powazne przedsiewziecie. Sluzyl jako sekcja przyjezdzajacym do Southand solistom. W ramach imprezy Rock Across The Channel zagral obok The Shadows i Jerry’ego Lee Lewisa. Wykonujac w wiekszosci rhythm’n’bluesowe numery byl wówczas na brytyjskiej scenie czyms calkiem swiezym. Trafiajac do wytwórni Parlophone byl uwazany przez jej szefów za najwazniejszy, obok The Beatles i The Hollies, band firmy. Gwiazda The Paramounts niestety zgasla, a dwudziestoletni Gary Brooker zaczal myslec o przejsciu na muzyczna emeryture. Na szczescie jednak zrodzil sie pomysl zalozenia Procol Harum.
Na imprezie u Guya Stevensa Broker poznal Keitha Reida, swietnego teksciarza. Dosc szybko stwierdzili, ze bede pisac utwory dla innych wykonawców. Niestety, nic konkretnego z tego nie wyszlo. Z tego tez powodu Stevens i Reid wymogli na Brookerze by wrócil do spiewania. Tak powstal duet, który na swojego patrona wzial kota nalezacego do Stevensa. Kot nazywal sie Procul Harum. Z jakis jednak powodów litere „u” w pierwszym czlonie nazwy zastapila litera „o” i tak powstala nazwa Procol Harum.
Debiutujacy zespól byl wlasciwie spólka kompozytorska-autorska uzupelniona przez muzyków pozyskanych w wyniku ogloszen w tygodniku Melody Maker.
Dosc szybko okazalo sie, ze Procol Harum gra nowatorska (jak na tamte czasy) muzyke, która nazwano art rockiem, w Polsce jednak czesciej nazywano ja rockiem symfonicznym. Warto podkreslic, ze Procol Harum byla pierwsza formacja, która odwazyla sie skorzystac ze wsparcia orkiestry symfonicznej. W roku 1972 wydala plyte Procol Harum In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra, jednak trzy lata wczesniej – podczas Stradford Festival – zespól wystapil z orkiestra po raz pierwszy.
Gary Booker, z Procol Harum lub bez, wielokrotnie koncertowal w Polsce. Od lat ma tu oddanych fanów. Szesc lat temu moglem delektowac sie jego koncertem podczas Festiwalu Legend Rocka. Banalnie to brzmi, ale i tym razem okazalo sie, ze Brooker i jego zespól tworza niepowtarzalne muzyczne klimaty.
Krzysztof Borowiec