Kończy się marzec, a to oznacza zbliżającą się zmianę czasu. W nocy z soboty (29.03) na niedzielę (30.03) przestawiamy zegarki z godziny 2:00 na 3:00. Będziemy więc spać o godzinę krócej.
Wśród sądeczan zdania na temat zmiany czasu na letni są podzielone. Jedni cieszą się tym, że w ciągu dnia będzie dłużej jasno, inni narzekają na to, że czeka ich krótsze spanie.
– Chyba jesteśmy na to gotowi, krócej śpimy, ale dzień jest dłuższy. Jestem rannym ptaszkiem, więc rano wstaje się znakomicie. I tak nie wymyślimy nic innego
– mówią zwolennicy.
– Ja nie widzę w tym sensu, tylko człowieka to denerwuje. Żyje się raz, bez względu na to, jaka jest godzina. Niech zmienią raz na stałe i będzie spokój
– dodają przeciwnicy takiego rozwiązania.
Na zmianie czasu z zimowego na letni skorzystają osoby pracujące w godzinach nocnych. Zgodnie z kodeksem pracy z soboty na niedzielę będą pracować o godzinę krócej bez uszczerbku na wypłacie.
Na brak obowiązków tej nocy nie może za to narzekać sądecki zegarmistrz Jan Dobrzański. W swoim warsztacie ma dziesiątki tradycyjnych zegarów i zegarów ściennych do nakręcania. Dodatkowo przy każdej zmianie czasu zawsze wychodzi na wieżę ratuszową.
– W warsztacie zegary poprzestawiam w sobotę, bo wtedy nie pracuję, więc zamykam zakład i przestawiam. Z soboty na niedzielę, trzeba niestety wyruszyć już około pierwszej na wieżę ratuszową, przestawić zegar na druga i spać krócej o godzinę. Niestety nikt za mnie nie pójdzie
– mówi Jan Dobrzański.
Zmiana czasu zwiastuje też nadchodzące lato i rozpoczętą już wiosnę. Czy mieszkańcy regionu czują już jej powiew?
– Mimo tego, że jest dziś zimno, to czuję zapach kwiatów, drzew, robi się cieplej i myślę, że będzie już lato. Wiosna idzie i jest długi dzień, więc jest już dobrze
– opowiadają mieszkańcy Nowego Sącza.
Zmianę czasu jako pierwsi wprowadzili Niemcy, żeby oszczędzać m.in. na oświetleniu i lepiej wykorzystać światło dzienne. W Polsce po raz pierwszy czas z zimowego na letni zmieniono w 1919 roku, ale na stałe zostało to wprowadzone dopiero w 1977 roku.
Na całym świecie taki system funkcjonuje w prawie 70 krajach. W Europie nie stosują się do tego tylko nieliczni – Islandia, Białoruś, Rosja, Turcja, Armenia, Gruzja, Azerbejdżan i Kazachstan.