Tradycja święcenia ziół wciąż żywa. Bukiety od lat przynoszone są do kościoła 15 sierpnia w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, czyli Matki Boskiej Zielnej. Od lat w tym dniu dziękuję się za plony, pomyślne żniwa i prosi o urodzaj.
Znaczenie ma zarówno kompozycja, jak dobór ziół, które tworzy wiązanka.
– Wiązanka ta nazywała się zioło, ziele, bukiet, a w jej skład, oprócz takich ziół jak macierzanka, szałwia, mięta, wrotycz, rumianek, wchodziły również zioła, które miały, przynajmniej w nazwie, związek z Matką Boską, np. dziurawiec nazywany był dzwonkami Panny Maryi, koniczyna to z kolei kądziołka lub łzy Matki Boskiej, goryczka to rękawki lub sukienki Panny Maryi, natomiast dziewanna nazywana była warkoczami Panny Maryi
– tłumaczy etnograf Urszula Gieroń z Muzeum Etnograficznego w Tarnowie.
W tych zestawach ziół znajdowały się również kłosy zbóż, owoce czy warzywa. Co ciekawe, w bukietach nie święcono roślin pastewnych, takich jak koniczyny, lucerny, łubinu czy wyki. Nie święcono też ziemniaków.
Całość wiązano wstążką lub lipowym łykiem. Lipa jest często łączona z Matką Boską, bo to właśnie na tym drzewie Maryja miała najczęściej się ukazywać.
15 sierpnia święcenie kwiatów wiąże się ze śmiercią Matki Bożej. Według tradycji, po zaśnięciu Maryi, trzeciego dnia w grobie apostołowie nie znaleźli ciała, tylko same zioła i kwiaty.